استاربوی | فروشگاه مقاله، کتاب و رمان

#مقاله #ترجمه #پروپزال #زبان_اصلی #جدید #دانلود_رایگان #2025

مقاله اصلی پی دی اف+ترجمه کامل مقاله

بخشی از متن ترجمه شده

تقویت مدیریت ریسک اعتباری طرف مقابل (CCR) همچنان یکی از اولویت‌های اصلی مدیران ارشد ریسک بانک‌ها و رؤسای بازارهای جهانی است. این اجماع گسترده نشان می‌دهد که اگر این نوع ریسک به‌درستی مدیریت نشود، می‌تواند زیان‌های سنگینی به بانک‌ها تحمیل کند. این ریسک همچنین به دلیل استفاده از استراتژی‌های پرریسک و پیچیده و نیاز به نظارت دقیق‌تر، به‌ویژه در سایۀ الزامات سنگین سرمایهای، اهمیت بیشتری یافته است. از سوی دیگر، مقررات سخت‌گیرانه در کشورهای مختلف نیز مدیریت این ریسک را با چالش‌های بیشتری روبه‌رو کرده است.
خسارت‌های احتمالی ناشی از ضعف در مدیریت ریسک اعتباری طرف مقابل، در طول سال‌ها با چندین ورشکستگی بزرگ برجسته شده است. برای نمونه، در سال 2021 شرکت آرکِگوس کپیتال منجمنت که توسط سرمایه‌گذار میلیاردر، بیل هوانگ ، تأسیس شده بود، ورشکست شد. این شرکت نتوانست وجه تضمین لازم برای موقعیت‌های سهام خود را تأمین کند و در نتیجه، بانک‌ها متحمل زیان‌های سنگینی شدند. این رویداد زنگ خطر برای مؤسساتی بود که به سرمایه‌گذاران نهادی خدمات ارائه می‌دهند و همچنین باعث تسریع در تشدید مقررات نظارتی شد.
یکی از دلایل اصلی زیان‌های ناشی از ورشکستگی آرکگوس، تغییر نقش مؤسسات مالی پس از بحران مالی سال 2008 بود. این مؤسسات اکنون در بازارها بیشتر نقش واسطه را ایفا می‌کنند. شدت شیوع شوک‌های بازار و نوسانات بالای درون‌روزی باعث شد برخی بانک‌ها نتوانند سطح ریسک خود را به‌درستی ارزیابی کنند. برای مثال، در بحران نقدینگی اوراق قرضۀ دولتی بریتانیا در سال 2022، صندوق‌های بازنشستگی به‌دلیل موقعیت‌های مشتقه‌شان ناچار شدند وثیقه‌های سنگینی پرداخت کنند. این بحران بار دیگر نشان داد که بانک‌ها باید با دقت بیشتری ریسک‌های مربوط به انواع طرف‌های مقابل را بررسی کنند و اینکه ریسک اعتباری طرف مقابل می‌تواند به‌سرعت انباشته شده و از طریق سیستم بانکی منتقل شود و بحران‌های بزرگی ایجاد کند.
این تغییر نقش مؤسسات مالی با فقدان استانداردسازی روش‌های عملیاتی، از جمله فرایندهای پذیرش مشتری، قیمت‌گذاری، تعیین وجه تضمین، الزامات افشای اطلاعات در اظهارنامه‌ها و ضمانت‌نامه‌ها، روش‌های محاسبۀ ریسک و روند رسیدگی به مشکلات همراه بوده است.
در واکنش به شوک‌های ناشی از ریسک اعتباری طرف مقابل، بسیاری از بانک‌ها تلاش کرده‌اند نظارت خود را بر فعالیت‌هایی مانند حاکمیت، بررسی دقیق ریسک اعتباری، مدیریت حدود و مواجهات و همچنین پروتکل‌های بستن قرارداد را تقویت کنند. با وجود پیشرفت‌هایی که در این زمینه صورت گرفته، همچنان ریسک‌های زیادی در سیستم وجود دارد که به دلیل چالش‌های «چسبنده» (مانند ضعف زیرساخت‌های تحلیلی و وابستگی بیش‌ازحد به مدل‌سازی مواجهۀ آتی) و همچنین نیاز به اقدامات بلندمدت در حوزه‌های نوظهور (مانند نظارت مستمرتر بر سلامت مالی) به وجود آمده‌اند.